مادر شهید همّت می گوید:

  از خصوصیات اخلاقی اش هر چه بگویم کم گفته ام. او از بچّگی در خانواده ی ما بلاتشبیه مانند یک قرآن بود.

  صبح که می خواستم بلندش کنم، لحاف را از رویش پس نمی زدم، با یک بوسه بیدارش می کردم. طوری که گاهی پدرش اعتراض می کرد و می گفت: «خجالت بکش زن، این دیگه بزرگ شده».

  سه ماه تعطیلات تابستان که می شد، می گفت: «من خوشم نمیاد برم توی کوچه و با این بچه ها بشینم و وقتمو تلف کنم. می خوام برم شاگردی.» می گفتیم: «آخه برای ما زشته که تو بری شاگردی، بری شاگرد کی بشی؟» می گفت:« می رم شاگرد یه میوه فروش می شم.» می رفت و آنقدر کار می کرد که وقتی شب به خانه می آمد، دیگر رمقی برایش نمانده بود. به او می گفتم: «آخه ننه، کی به تو گفته که با خودت اینطوری کنی؟» می گفت: «طوری نیست، کار کردن یه نوع عبادته، کیه که زحمت نکشه و کار نکنه؟» می گفت: «حضرت علی(ع) این همه زحمت می کشید! نخلستونها رو آب می داد، درخت می کاشت، مگه ما فقط به این دنیا اومدیم که فقط بخوریم و بخوابیم؟»

  این بچه آرام و قرار نداشت. یک وقتهایی که من خانه نبودم، جارو را بر می داشت و خانه را جارو می کرد یا درختها را می شست. اخلاق و رفتارش طوری بود که همیشه همه ازش راضی بودند.